Home

Birinci Mektup Geceydi… Bütün insanların çırılçıplak olduğu bir zamandı. Onları düşünüyordum; gümüş tepsilerdeki kristal kadehlerden zamanı yudumlayan insanları düşünüyordum. İrili ufaklı aynaların karşısında enseleri bembeyaz kadınlar boyanıyordu. Uzun uzun parmakları vardı kadınların. Öpülmeye alışmış dolgun dudakları vardı. Kocaman kocamandı...

1 Beni burada arama anne Kapıda adımı sorma Saçlarına yıldız düşmüş Koparma anne Ağlama Kaç zamandır yüzüm tıraşlı Gözlerim şafak bekledim Uzarken ellerim Kulağım kirişte Ölümü özledim anne Yaşamak isterken delice 2 Bugün görüş günü Günlerden salı Islak Sarı bir yağmur Ülkemin neresine bakarsa ay Orada yitik bir anne ağlıyor Sen aralıyorsun yağ...

Bu film hayatın ta kendisi gibi: Katman katman… Her yaştan, her tip insan farklı şeyler buluyor içinde… Semboller öyle ustalıkla örülmüş ki birbirine, istisnasız hiçbir sahnesi “öylesine” olmayan, özenle dokunmuş yapısında görüp farkedebildiğiniz kadarını yanınızda taşıyabildiğiniz bir oyun… İşte benim gördüklerim: Okuduğum yıllarda beni müthiş...

dolaşırken düşlerde bir masala karıştık bir yerlerdeydik adını kimselerin bilmediği bir gece düşüydü yaşadığımız masallara dönüştü bakıştık beraberce gökten üç elma düştü o gece birini prensese yedirdi cadı kraliçe birini havada okladı Giyom Tel gülüşüp sevindiler Kaçıştık kuytularına sevdanın yolumuzu kesti kurşun askerler odun ateşine atmışlar...

Sayın Kenan Bey, Bu mektubu size serin bir mart sabahı, Atatürk’e dil uzatan bir YouToube videosunu seyredip sinirle kahvemi yudumlarken yazmaya karar verdim; satırlarımı pek de düşünerek sıralamayacağım; zaten düşünmek gibi ahlaksız bir eylemin girdabına kapılmış bir neslin yok edilememiş ender zatlarından biriyim; en azından özürlü bırakacağı...

Kırık cümleler atadım yâdıma… Yâdımı yağdı tüm gece şehir, son çiçeklerini açtı bahar ve kapadı perdesini renklere. Araladığım perdenin gerisinde yaşananlara aldırmadan sürükledim bedenimi yatağa, camdan uzaklaştıkça pencere yaklaştı ruhuma, şaşkın ama umursamaz fikirlerime dayadım güncemi; unutkanlığın son raddesinde bir karanfil, açabilmeyi b...

Bir meyve, bir çekirdek… Göz, gez ve arpacık… ‘’Kaf ile Nûn”… O “Ol!” deyince olur.

Akşamüstü duvarların kokusu artardı evde sütü içeri sıkıntıyı dışarı akıtmam gerekirdi sırf bu koku yüzünden, sadece.